x تبلیغات
تازه ترین اخبار و اطلاعات سینما

نقد فیلم Alita: Battle Angel - آلیتا: فرشته جنگ / بخش اول

 

           

«آلیتا» به نویسندگی جیمز کامرون و کارگردانی رابرت رودریگز برای اکثر مخاطبان اثری با درجه‌بندی کیفی متوسطِ رو به ‌بالا است و برای عاشقان سینمای علمی‌-تخیلی، فیلمی نسبتا خوب که نباید تجربه‌ی یک بار تماشای آن را از دست داد.

پیشرفت جنون‌آمیز تکنولوژی‌های سینمایی را بدون شک می‌توان یکی از تاثیرگذارترین عناصر شکل‌دهنده به فیلم‌های چند سال اخیر دانست. پیشرفتی که برخی‌ها مطلقا با آن مخالف هستند و برخی دیگر نیز آن را به‌عنوان عنصری می‌بینند که غیرممکن‌ها را ممکن می‌کند و برای سینمای فانتزی و به‌خصوص فیلم‌های علمی‌تخیلی، فرصت‌هایی تازه و مثال‌زدنی را به وجود می‌آورد. به همین خاطر هم همان‌قدر که می‌شود آدم‌هایی را دید که با به کارگیری CGIها در صنعت/هنر سینما مخالفت جدی دارند، فیلم‌سازها، منتقدان و تماشاگرانی هم هستند که پیشرفت تکنولوژی را خوشحال‌کننده می‌بینند و تنها باور دارند که فیلم‌سازها باید با نگاه درست به استفاده از آن بپردازند.

ادامه مطلب

نقد فیلم Alita: Battle Angel - آلیتا: فرشته جنگ / بخش دوم

  

         

 اگر Alita: Battle Angel دو قسمت آغازین فصل اول سریالی مثلا هشت اپیزودی بود، احتمالا کمتر کسی می‌توانست سطح کیفی آن را پایین ‌تر از «عالی» بداند.

در عین حال نمی‌شود انکار کرد که فیلم در معرفی بسیاری از بخش‌های بحث‌برانگیز مجموعه‌ی خود از جمله تصویرسازی‌هایی ناآشنا از کاراکترها برای مخاطب به او موفق است. به‌ گونه‌ای که اگر «آلیتا» دنباله‌ای داشته باشد، دیگر تمامی بینندگانِ قسمت اول آن می‌دانند که آیا امکان پذیرش ظاهرهای عجیب‌وغریب موجودات حاضر در جهان این فیلم را خواهند داشت یا تماشای اَشکال تخیلی و خاص مورد بحث، مطلقا برای آن‌ها آزاردهنده هستند. همچنین فیلم موفق می‌شود که از ترکیب برخی دکوپاژها و میزانسن‌های استاندارد در بعضی سکانس‌های کلیدی، به حداقل هویت لازم برای خود از نظر تصویری برسد. 

ادامه مطلب

نقد فیلم Alita: Battle Angel - آلیتا: فرشته جنگ / بخش سوم

                

                               

«آلیتا» از نظر داستانی ابدا فیلم پیچیده‌ای نیست. طوری که حتی می‌توان در ظاهر به‌ سادگی آن را قضاوت کرد و در این مسیر از اهمیت دادن به بسیاری از جزئیات غیرضروری دست کشید. در عین حال بهترین کار برای ادا شدن حق فیلم آن است که که به دور از هیاهوی ماه‌های اکران و حتی اوایل رسیدن آن به دست عموم مخاطبان، فیلم‌نامه‌اش را نگاه کنیم. فیلم‌ نامه‌ ای که از یک طرف شکی در ناگهانی و غیر قابل لمس بودن تصمیمات برخی کاراکترهای فرعی در آن، تبدیل شدن حجم قابل توجهی از شخصیت‌هایش به ابزارهایی برای پیش‌برد شخصیت‌پردازی آلیتا و قابل پیش‌بینی بودن درصدی بزرگ از رخدادهای آن وجود ندارد و از طرف دیگر، نکات مثبتی را هم یدک می‌کشد. نکات مثبتی همچون معرفی داستان‌هایی بزرگ‌تر با پتانسیل بالا که می‌توانند در آینده این مجموعه را تبدیل به اثری جذاب برای مخاطبان کنند.

ادامه مطلب
صفحه قبل 1 صفحه بعد